Υπάρχει ένα κορίτσι, που νομίζει πως είναι γυναίκα, αλλά κατά βάθος το ξέρει. Πως είναι ακόμα έφηβη. Κρύβεται πίσω από τα σχέδια, τα μολύβια, τα βιβλία και τα comics, τα μεγάλα γυαλιά και τα ατημέλητα μαλλιά της. Τις οθόνες και τις ταινίες. Έβαψε τα μαλλιά της ξανθά, φοράει φακούς με διαφορετικό χρώμα. Γνώρισε πολλούς ανθρώπους, είναι πιο κοινωνική.
Όμως αν την ξέρεις, μπορείς να διαβάσεις την πλήξη στα μάτια της. Πηγαίνει σε κλαμπ, μπαρ και εστιατόρια, σε παραστάσεις και γκαλερί. Ταξιδεύει, χωρίς πολλές φορές να ξέρει το γιατί. Από τι προσπαθεί να ξεφύγει και τι να βρει; Τις νύχτες, όταν δεν την βλέπει κανείς, ζωγραφίζει. Άγνωστους κόσμους, παράξενους, πολύχρωμους και ασπρόμαυρους. Δρόμοι που θα ήθελε να περπατήσει, ρόλοι που θα ήθελε να υποδυθεί. Υπερηρωίδα, femme fatale, πληρωμένη δολοφόνος, εξερευνήτρια.
Σχεδιάζει μέχρι να εξαντληθεί. Κοιμάται αγκαλιά με τα χαρτιά της. Τα όνειρα της είναι υπερπαραγωγές, blockbusters. Ξυπνάει έντρομη από τους εφιάλτες της, γιατί είναι πιο αληθινοί από την πραγματικότητα. Κατά κάποιο τόπο είναι χαρακτήρας comic. Ένας θηλυκός Κλαρκ Κεντ ή Πήτερ Πάρκερ. Υποδύεται κάποια άλλη συνεχώς, στη δουλειά, στις εξόδους, ακόμη και όταν βρίσκεται με την οικογένεια της. Γιατί η υπερδύναμη της είναι ταυτόχρονα και ο κρυπτονίτης της. Αισθάνεται τα πάντα με μεγαλύτερη ένταση από τους περισσότερους. Εύχεται να έπασχε από συναισθησία, να έβλεπε χρώματα και σχέδια στους ήχους και τις μυρωδιές.
Προσπαθεί να κρύψει την υπερδύναμη της, πίσω από αμήχανα χαμόγελα. Κι ας πονάνε βαθιά οι λέξεις, όσο ασήμαντες κι αν είναι. Υπάρχουν μέρες, που δεν αντέχει τον εαυτό της. Ψάχνει αντιπερισπασμούς στον πόνο μέσα της. Πληγώνει το σώμα και το μυαλό της. Θέλει να είναι σαν όλους τους άλλους. Ακολουθεί μόδες, βγάζει selfies στον καθρέφτη, ανεβάζει συνεχώς stories. Φοβάται το μέλλον όσο τίποτα άλλο. Θα ήθελε να είναι γάτα, μια χοντρή γάτα που όλη μέρα θα τρώει και θα κοιμάται. Θα την φροντίζουν και θα τη χαϊδεύουν όλη μέρα.
Τον τελευταία μήνα σχεδιάζει κάτι σαν comic. Μια κόκκινη πόλη, που όλοι οι χαρακτήρες είναι δραπέτες από πίνακες ζωγραφικής. Τα κτίρια μοιάζουν με φλόγες. Δεν ξέρει πως να βάλει τον εαυτό της σε αυτή την ιστορία. Με ποια τεχνοτροπία θα έντυνε την ηρωίδα της; Έβγαλε τ'ακουστικά και έσβησε το φως. Ούτε κι απόψε το ταβάνι έχει απαντήσεις. Η ζωή της φαίνεται πως είναι σε τάξη. Όμως πάντα κάτι λείπει. Να βάλει φωτιά στα χρώματα, να ματώσει τα G-spots των αισθήσεων, και όλα να μοιάζουν προθάλαμος του οργασμού. Κάθε οργασμός ένα κομμάτι ντόμινο, που οδηγεί στον επόμενο, και στον επόμενο, και στον επόμενο. Μέχρι να ξαπλώσει ημιλιπόθυμη από τα ρίγη, η σπονδυλική στήλη σαν λιωμένο κερί, μουδιασμένη από τη γαλήνη της έκστασης.
Νιώθει μούσκεμα, να στάζει. Τρέμει όταν ανακαλεί το συναίσθημα. Τα δάχτυλα της εισβάλλουν δειλά μέσα στα ρούχα. Δεν έχει σημασία. Οι φαντασιώσεις είναι το τελευταίο καταφύγιο των υπερηρωίδων. Και των δειλών. Δεν την νοιάζει απόψε, ανάμεσα σε ποιες εκδοχές της ακροβατεί. Θέλει απλά να πέσει. Καμιά φορά, το να πέφτεις, είναι το πρώτο βήμα για να πετάξεις.
* Παράφραση στίχου του Ηλία Λάγιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου